artsakhpress.am: «1994 թ.-ի մայիսի 12-ին կնքված եռակողմ համաձայնագիրն Ադրբեջանը ստորագրեց ռազմական գործողությունների ճնշման տակ»: Այս մասին Կրակի և ռազմական գործողությունների լիակատար դադարեցման մասին համաձայնագրի ուժի մեջ մտնելու 25-ամյակին նվիրված խորհրդաժողովին հայտարարել է քաղաքական գործիչ Դավիթ Շահնազարյանը:
«Այդ տարիներին մեզ հաջողվեց ներդաշնակել ռազմական և դիվանագիտական գործունեությունները: Հնարավորություն կար, որպեսզի հրադադարի պայմանագիրը լինի երկկողմանի՝ Ստեփանակերտի և Բաքվի միջև: Սակայն առանց Հայաստանի մասնակցության այդ փաստաթղթում կար երկու վտանգ:
Այն, որ փաստաթուղթը կարճատև կյանք կունենար և անհնար կլիներ դարձնել ԵԱՀԿ-ի փաստաթուղթ ու դրա հիման վրա Բուդապեշտյան գագաթաժողովում Ղարաբաղը միջազգայնորեն ճանաչված կողմ դարձնելը: Եվ մեր նպատակը հենց Լեռնային Ղարաբաղը հակամարտության ու կարգավորման կողմ ճանաչելն էր: Չափազանց կարևոր է եղել այն օրակարգը, որը մենք անվանում ենք Վիեննայի, Սանկտ-Պետերբուրգի և Ժնևի օրակարգ:
Ըստ էության, 2011 թ.-ին Կազանի փաստաթղթի տապալումից հետո Մինսկի խմբի հիմնական գործառույթը եղավ հակամարտության կառավարումը և վերահսկումը, քանի որ ակնհայտ էր, որ բանակցություններում լուծում չկա: Իրականում խնդրի լուծումը ռազմաքաղաքական է, և մենք պետք է նախաձեռնությունը երբեք չզիջենք հակառակորդին:
Մենք պետք է զարգանանք հենց այս պայմաններում՝ անընդհատ մեծացնելով մեր պոտենցիալը և ստեղծելով պայմաններ երբեմն փոփոխելով իրավիճակը: Ակնհայտ է, որ հայկական երկու պետությունների միացումը պետք է լինի Արցախի անկախության միջոցով»,- նշել է Դ. Շահնազարյանը:
